ای بغضِ من در تو نهفته، غزل‌باران
اشکهایت تا کجا که نرفت
ای رخوت تو در بهارم شکفته، نالان
مویه‌هایم تا کجا که نرفت
ای این و آن سرسام گرفته از ولوله‌مان
ای بی‌نشان ویلانِ نثر تلخ‌مان
دیده بگشای
کانگبین عشق ما چه خوب
شیره‌ی جان پس داد
دیده بگشای
کانگبین عشق ما...
آه انگبین عشق ما...
باده زنخدانش چکیده
تا که شیدایان بنوشند
جرمِ حجم سبز رخامِ چشمانش را
*ترمه سلطانی هفشجانی*
این دو آویز
بر گریبانِ خَمَت،
روزگاری عشق نواخته‌اند
از تو و مایی که هنوز،
تنها نازی بود‌ه‌اند و
کرشمه‌ی نیازی...
این دو آویز
بر گریبانِ خَمَت،
زینتِ عشق‌اند!
این دو آویز،
بند کرده‌اند
که بمانند بر گریبان خَمَت...
بند کرده‌اند و باز،
هِی تو بندِ دل به تار زنی
"هی فلانی،
خوش بتابان خرمنِ گیس
با سازِ تنم!"
*ترمه سلطانی هفشجانی*
به دل نشستی
به یاد بماندی
و باز حس میکنم کم است...
جامی از شعرم بنوش
پیک نخست،
آنِ گیسوانِ توست
پیکِ پَسین،
آنِ دستانِ تو
تهَش،
قسم به جان توست
و مستی‌اش،
رقص لبانَت بر تنم!
*ترمه سلطانی هفشجانی*
افسار افسون رهانیده،
رُخ نما!
شب میگفت:
"بلوف میزنی زَنَک،
افسار چه و افسون کجا؟"
پس رخ‌نَما!
آنگاه که جامه‌ی باد دریده
مست، نازَت کِشَم،
کوبه‌ی رقصانِ دل از جا کَنَم؛
باشد؟ قبول؟
چرخشی شیدا به جانم مشق کن
این سان به رویَم رُخ نما!
*ترمه سلطانی هفشجانی*
آسمان ایستاد
کودکِ باران مُرد
شعر خشکید
و ساز...
ساز، کوک بود هنوز
وقتی که شکست
قلبَت شنید؟
*ترمه سلطانی هفشجانی*
